Lo meu dralhòl

Darrièr lo país enquitranat, pegós de suja e d’òli,
darrièr las paredassas de beton camaisadas de l’usina,
darrièr lo vonvonejadís assucaire de las maquinas de fèrre,
darrièr la nhacadura esbleugissenta dels fenestrons dels ordenadors
s’amaga un bauç prigond
d’ont monta una crida de sòmi d’eternitat
que s’espandís dins una selva de lutz.
Sul meu dralhòl secret, mas talament large,
camini, urós, demest aquelas anmas en cèrca d’un messatgièr.
Banhat dusca a la mesolha de lors fantasmas descabestrats,
me tròbi rèis dels pantaisses
en sautant a pè ranquet dins l’estelum d’aquelses raives cosmics.
E quand tòrni càser d’aquelas galaxias meravilhosas de solelhs de benaürança
embriagat de desirança,
dins nòstre mond a revèrs,
mestrejat pels jòcs foscs dels òmes,
al delai de lors agaches inquisitors, defendi mon drech a l’utopia
sens quitat de fintar,
amont naut,
lo meu luquet que raia coma un fanal
en me mostrant de contunh lo meu dralhòl secret, mas talament large.