Farem de tot un pauc
Contès Atal, Antonin Perbosc

« Al nom del Paire e del Filh,
del Barrièl e del Dosilh
atal siague, ainsi soit-il ! »
Avètz aquf ço que disiá la Garrofeta,
en riguent coma una escalfeta,
mai d’un còp, quand son òme i cercava guirguilh
amor qu’aimava tròp lo chuc de la soqueta.
Popava coma un enfonilh ;
vos estuflava una pauqueta,
en companha o soleta
e ser coma matin,
qu’èra un plaser ! Òc, l’aimava, lo vin !
Talament, de pauqueta en pauca e de pauca en paucassa,
tombèt lèu, corrent d’aquel trin, de monineta en moninassa,
tan talament que, per la fin,
venguèt a plec una ivronhassa.

Lo Garrofet, qu’èra un pauc toniçassa,
la polhava pas trop : cercava doçament,
als moments ont sa femna èra pro degofada,
a l’aver per lo sentiment *,
sens reganhal ni rebufada,
i mostrava que se bandar
es, mai que mai per una femna,
ço plus orre que se pòt far.
Mas, quand una vedèla petna, petna dusca a la mort : la femna qu’a un si,
aquo’s parèlh, jamai la viraretz d’aqui ;
agantariatz plus lèu la luna dins l’espandi.
Aquf qu’un bèl matin, coma fasiâ lo lèch,
èra déjà ’n trantòt, bandada mai qua mèg.
Lo Garrofet diguèt : « Que sarà donc anèch ?
 Òc, respondèt la garça a son òme, me bandi,
amai me plai.
Tu, fai coma voldràs ; per iò, tant que viurai,
beurai. »
El i diguèt : « Beure, rai ;
mas atrapar la garassa
dusca a rutlar per l’ostal,
aquò’s trop, e plan mal te carra.
Dius me damne ! plus lèu que de te veire atal,
Cresi qu’aimairiái mai te veire far panturla. »
Sul còp, i respondèt, aquel vièlh cabeçal :
« Cala-te, colhaudet ! Soi pas una capurla ;
sabi que per pifrar lo pifre a mai d’un trauc,
passa t’aquò pel morre ;
tu veiràs, laissa còrrer !
a tot atengerem, farem de tot un pauc. »

31.5.1916
61