Texte, enregistrement et transcripcion per Joan Pascal Godonesca

Racontes reculhís al près d’ Anthony Ginibre, 1999.

Anthony Ginibre nasquèt a Sant-Jan-Lespinassa, pròche Sant-Seren dins lo Carcin, departament d’Òlt lo vint-e-quatre d’agost 1908. Foguèt paisan tota sa vida dins aquela comuna, a seissanta kilomètres d’Orlhac coma de Briva e un pauc mai de Cáurs. Visquèt dins aquèla val onte raja lo flume Dordonha en trabalhar la tèrra e en parlar cada jorn « patoès » coma disiá. Venguèt vièlh, foguèt malaude, e acabèt sa vida pauc de temps i a, al pè de sa filha a Clarmont.
Los tèxtes que seguísson son estats enregistrats al manhetofòne e transcrich segon la grafia dicha classica per Joan Pascal Godonesca, son pichon-filh.

Caça

Me rapèli pas se la caça èra dubèrta, mès un ser, fasiá ’na luna clara coma lo jorn, qu’èra la vèlha de l’ouverture, lo jorn de l’ouverture, ara me rapèli. Diguèt a mon bèlpaire, « tè ! me cal anar veire se pòdi tuar un lapin. » Alèra lo ser, a la luna, partiguèri pel prat amont, al Cirèlh1, al pè del ròc, i aviá una vinha, m’ assièti al pè d’una vit . E i èri, tot un còp, entendi aquí : Pin ! Pin ! Pan ! Que te sabi aquí, me diguèri « tè ! ne deu n’i aver de lapin que davàlon... »
Alèra me botèri prèste a tirar, e diguèri « me calriá ben ne prendre dos, quand mèma, que n’i a pro que... » Alèra vejèri una tofa, coma una tofa.... « miladius », diguèri, « aquí n’i a ben dos. » I fòti un còp de fusilh, l’i vau, n’i aviá tres ! E ! e ! e ! que foguèri un pauc susprés m’enfin, ‘qu’èra coma aquò. Alèra quand tornèri a l’ostal, mon bèlpaire èra al lièch, li diguèri : « tenètz, agachatz çò qu’un còp de fusilh l’a portat » Tres lapins d’un còp de fusilh !

Sem a la caça. I a G* que mònta un ser, me diguèt -çò ditz : « voliam anar a Fijac deman auriam besonh d’un lapin. Se podiá me sègre, per de dire de ne tuar un. » Per çò que, voliá ne prendre un. E ben li diguèri, tè ! te vau sègre. Fasiá luna, qu’èra lo ser... fasiá luna atanben, una luna bien clara. Alèra, li diguèri : « tu, te cal anar ’quí e ió vau aquí ». Alèra el anguèt dins un sectur, e ió anguèri dins un autre que fasiam pas ensemble. Montèri per las vinhas, alai, jol ròc, e seguèri lo bòrd de la barta, lo fons de la barta, en passar dins un endrech borrut, en ne’n volent sortir, te’n vau veire un. miladius ! li t’i fòti una petada, davalèt. « Bòn, diguèri, ara aurà ben son lapin. »
Alèra partiguèri un bocin plus loenh, doçament, te’n vau veire dos que fasiáun la tranla, aquí, o miladius, me calriá agachar de los prendre totses dos. A tron a sadol : pau ! demorèron totses dos. Alèra, rentrèri.
I èri. Diguèri : « Tè, te pòrti un lapin : n’i a tres. » A ! èra content. Et voilà. Caça... mès aquí, en nocturne... Un còp de fusilh, mès quò m’arribava dos o tres còps. Mès alèra pas la nèch, que la caça èra dubèrta... Mai aquí la caça èra dubèrta...